Krijg je een glimlach op je gezicht na het lezen van bovenstaande titel? Je bent niet de enige! Iedereen vindt het fijn om complimenten te krijgen, of je nu jong of oud bent. Complimentjes zijn nie…
Datum: 11 december 2017
Wat een gezelligheid, die decembermaand! Eerst staat Sinterklaas voor de deur, vervolgens worden de voorbereidingen getroffen voor een heerlijk kerstdiner en dan… mooi vuurwerk kijken en afsteken met Oud & Nieuw natuurlijk! Voor velen een maand van feest en gemoedelijkheid, maar voor sommigen is de maand december allesbehalve om naar uit te kijken. Sterker nog, die kunnen niet wachten tot het is afgelopen!
Maandagmorgen, half 9. Bart* (groep 7) loopt de ruimte binnen waar hij zijn dyslexiebehandeling van mij krijgt. Opgewekt vraag ik of hij afgelopen weekend Sinterklaas heeft gevierd. “Wat bedoel je?”, vraagt hij geïrriteerd. Ik vertel dat ik afgelopen weekend met mijn familie lootjes heb getrokken en dat we voor elkaar cadeautjes hebben gekocht. Ik vraag Bart of hij ook zoiets met familie heeft gedaan. “Nee natuurlijk niet, dat gebeurt op 5 december”. Ik merk dat Bart geïrriteerder wordt, dus besluit ik het te hebben over zijn volle doelenkaart, waar hij thuis een beloning voor heeft gekregen. Hij heeft een heerlijke milkshake gehad! Barts gezicht klaart op.
We beginnen met de behandeling, zodat hij stickers kan verdienen voor zijn nieuwe doelenkaart. We beginnen met spelling – iets waar Bart het meest tegenop ziet – zodat we dat als eerste achter de rug hebben. Ik kondig aan dat hij in totaal acht woorden gaat schrijven en dat we daarna gaan lezen. Na de goed geschreven woorden kom ik erachter dat we het steunwoord op de steunkaart vergeten zijn om op te schrijven. Terwijl ik aangeef dat hij alleen het steunwoord nog moet opschrijven, slaat de stemming van Bart om. Hij beweegt zijn lichaam naar achteren in zijn stoel, trekt zijn muts over zijn hoofd en gaat met zijn armen over elkaar zitten. “Nee, dat doe ik niet”. “Jawel Bart, dat gaan we toch echt nog doen. Doe maar, dan kunnen we daarna lekker lezen uit je favoriete boek.” “Nee!”. Ik vervolg: “Je kunt bijvoorbeeld het woord ‘denken’ opschrijven. Kijk maar eens naar de tablet, dan schrijf ik het voor”. “Nee, dat doe ik niet”, zegt hij huilend. Bart blijft volhouden dat hij het niet gaat doen.
Na de behandeling licht ik de leerkracht in en bel ik zijn moeder op. Ze vertelt: “Is het bij jou ook al zover? Tsja… de decembermaand, hè? Ik weet even niet meer wat ik met hem aan moet.”
Voor Bart werd het allemaal net iets teveel toen hij te horen kreeg dat hij nog één woord, onaangekondigd, moest opschrijven. Bart heeft een autisme spectrum stoornis en vindt het lastig om met kleine veranderingen om te gaan. Dit merk ik, als zijn dyslexiebehandelaar, niet alleen, maar vooral zijn familie, leerkracht en klasgenoten. December zit vol met onvoorspelbare momenten, prikkels en spanningen: de rommelpiet die de klas op stelten heeft gezet, surprises die op tijd af moeten zijn, het kerstontbijt dat voorbereid moet worden… dan komen alle spanningen er op een gegeven moment wel uit. De zojuist beschreven dyslexiebehandeling is daar een voorbeeld van.
Met name kinderen met (kenmerken van) autisme of een andere ontwikkelingsstoornis hebben baat bij structuur en regelmaat. Hier kun je op de volgende manieren voor zorgen:
Bron: Oudersenzo
*verzonnen naam